Eerste stagedagen

Allereerst; het uploaden van foto’s op fb of bij dit reisverslag lukt tot op heden nog niet dus sorry daarvoor! Afgelopen zondagavond werd de eerste van ons helaas ziek, Anouk was het slachtoffer. Ik had even bij haar gezeten, diezelde nacht was dus ook ik aan de beurt. Maandag zou dan onze eerste echte stagedag plaats vinden in het health centre, zonder afgesproken tijd of plaats. Anouk en ik waren echt ziek dus Muriël en Hilda zijn alleen geweest. Eenmaal daar aangekomen bleek de man die we nodig hadden ook ziek te zijn, van de mensen die er wel waren wist niemand uberhaupt van Nederlandse studenten dus dat ging lekker. Toen ze weg wilden gaan om de volgende dag terug te komen kwam iemand van de fysiotherapie achter ze aan. Hij wist wel wat van de komst van ons en stelde voor om naar die zieke man die we nodig hadden (Ebou) thuis te gaan. Muriël en Hilda dus met die kerel mee naar zn huis; en hoe verrassend, Ebou was niet blij. Wie neemt nou nederlandse studenten mee naar iemand thuis die ziek is? Al met al hebben ze wel wat af kunnen spreken. De rest van de week waren we alle 4 welkom op de general ward; dit is een gebouw bestaande uit een vrouwen-, mannen- en kinderafdeling
Anouk en ik voelde ons nog totaal niet fit maar toch zijn we dinsdag met zn vieren vol goede moed naar t health centre gestruind. De dag zou van 8 tot 2 duren dus dat was wel te overzien dachten we. Nou dat viel aardig tegen. Om 4 over 8 stonden we op de stoep, wij dus in de stress omdat het wat langer duurde met de taxi’s en we dus te laat waren. Nou dat was nergens voor nodig; de nachtdienst vroeg wat we kwamen doen; of we bezoek waren of dat we gewoon even kwamen kijken? Toen we uitlegden dat het onze eerste stagedag zou zijn vroeg ze wat we er zo vroeg deden; de rest kwam pas om half 9.
Het gebouw waarin we werken bestaat uit meerdere kleine zaaltjes, stel je in Nederland een zaal voor 4 patiënten voor; in diezelfde ruimte liggen hier 10 kindjes met moeder. Ze doen hier zo goed als niet aan rapporteren en overdragen; ze rapporteren van ongeveer 3 patiënten van alle drie de afdelingen samen want alleen deze patiënten hebben speciale zorg nodig . De rest rapporteren ze niet en dragen ze ook niet over. Er is ook geen patiënten dossier waarin je kunt zien wat iemand heeft / welke medicijnen die gebruikt; dat staat handgeschreven op een a4 die onder het matras van de patient ligt. Aan patiëntentoewijzing doen ze hier ook niet; in Nederland heeft elke verpleegkundige een bepaalt aantal patiënten voor die dag, hier doet iedereen maar wat over alle drie de afdelingen. De nachtdienst gaat als de eerste verpleegkundige komt. Op de eerste dag heb ik al best wel heftige dingen gezien; het gaat zo totaal tegenovergesteld dan in Nederland, zowel qua zorg, privacy en aandacht voor de patient maar ook vooral de mentaliteit van het personeel. Ik ben dr best wel van geschrokken allemaal. Het lijkt wel of die mensen alleen aanwezig zijn omdat ze dan geld krijgen en als wij dr zijn doen ze t liefst nog minder. Het is zo primitief en onhygiënisch allemaal, echt in alles tegensteld aan Nederland. Ik ben dan ook blij dat mijn ouders en Jessica komen zodat zij het met eigen ogen kunnen zien. Het is lastig om uit te leggen, al met al is dat health centre een aardige cultuur shock geweest. Nu ik er meerdere dagen ben geweest ga ik er al we anders naar kijken, dingen gaan wennen. Best wel raar want ik weet dat sommige dingen voor Nederlandse begrippen echt niet kunnen.
Er is hier dus ontzettend veel te doen; het probleem is dat als je als nederlanders hier wat wilt doen hun er nog meer bij gaan zitten. Ons doel is dan ook om het samen te gaan doen. Ik moet er wel bij zeggen dat echt niet iedereen zo is! Er zijn echt wel wat mensen die wel zich voor de volle 100% inzetten! Ik ben heel benieuwd naar de komende tijd. De eerste 6 weken ga ik met Hilda op de kinderafdeling werken, de 6 weken daarop op de kraamafdeling; dat is dus wel echt onzettend leuk. We zullen 3 dagen echt werken in het ziekenhuis, 1 dag gaan we in het ziekenhuis aan het project werken. De rest van de week heb ik trouwens ziek op bed gelegen waardoor ik niet in het Health Centre ben geweest, ik denk dat ik last had van Banjul Bellie (google maar). Tot zover over het ziekenhuis, ziekte & gezondheid, tijd om wat te vertellen over mijn vrijetijds besteding! 

We zijn dus totaal met 9 nederlandse studenten verdeeld over 2 huisjes; in ons huis is niks dus we eten elke avond met zn allen in het andere huis. We hebben soort lootjes getrokken zodat door de weeks er elke avond 2 willekeurige mensen zijn om samen te koken. Echt ontzettend leuk want ik heb dus vorige week met Eric gekookt! Eerst 1,5 uur over de markt en door t supermarktje gestruind opzoek naar eten om vervolgens 1,5 uur te koken! We wilden aardappels bakken en Eric dacht dat ze wel zouden garen als we ze gelijk zouden bakken, nou mooi niet dus. Eerst dus gebakken, toen gekookt en weer gebakken; handig!! Het water koken duurt hier wel echt onzettend lang dus dat is wel echt weer een irritatiepuntje. Al met al is het samen eten en koken wel ontzettend gezellig. De meeste avonden doen we namelijk ook nog aardig wat potjes crazy eight en weerwolven, vaak ook met de gambianen, dus dat is echt onzettend lachen!!

Na 3,5e dag ziek te zijn geweest ging het gelukkig vrijdag weer wat beter; we hoefden nog niet aan ons project te beginnen en het groepje waar ik in zat had die week geen intervisie dus vrijdag lekker rustig aangedaan. De rest van t weekend wat aangerommeld en zondag heeeeeerlijk een toeristenhotel opgezocht om daar te zwemmen, lekker te eten en te skypen met het Appelfront. Hoewel ik toen ik ziek was echt naar huis wilde vanwege die omstandigheden hier en omdat ik me ellendig voelde wegen de bijzondere en leuke momenten er zo tegen op!! Het is grappig om te zien hoe ik ga wennen aan overstekende koeien en geiten, schreeuwende mensen op straat, een schreeuwende moskee om 6 uur ‘sochtends, gammele busjes die in Nederland al 20x afgekeurd zouden zijn, het onderhandelen op de markt en aan het ontbreken van stroom. Ik zat op een gegeven moment weer in zo’n gammel busje waarvan het dak helemaal vol geladen was tot we moesten remmen voor overstekende koeien en geiten. Ik kijk er niet eens meer van op.
Ohja; nog 1 ding dat echt niet grappig is; we hebben nou al 3x een salamander in ons huis gehad!!! Wat een rampenkamp. 2 waren gelukkig niet zo groot maar die derde was echt mega en zat gewoon op de muur in onze woonkamer. Mamadi (die reporter van facebook) is op de fiets hierheen gekomen om hem dood te maken gelukkig. De hele compound kwam kijken wat er aan de hand was bij ons; ze hoorden zo’n gegil en geschreeuw.
Veel mensen vragen trouwens naar mn postadres, dus voor als je die wilt hebben; Gambia College, Brikama Campus. P M B 144, The Gambia Ik woon zelf niet op the college maar net daar buiten maar waar ik woon heeft geen straatnaam ofzo dus ze zeiden dat als ik dit opschreef het wel goed zou komen. . Ik heb echt geen idee hoelang het er over gaat doen dus ik ben benieuwd!
Hoewel ik er morgen misschien weer anders over denk, zou ik de ervaring om hier met 8 andere ontzettend leuke mensen in een totaal andere wereld te leven echt niet willen missen!
Liefs en tot snel,
Angeline of Ajarratou Jallow (gambiaanse naam)